Dit verdriet is niet te delen
Deze wond doet altijd pijn
Lege stoelen, lege tafels
Nu mijn vrienden niet meer zijn

Hier ontstond de revolutie
Hier ontstaken zij de vlam
En ze zongen van een toekomst
Van een toekomst, die nooit kwam

Bij die tafels in de hoek daar
Vormden zij een nieuwe staat
En zij zongen daar hun hymne
En oh ik hoor ze weer
Een hymne, die hun doodslied werd
Daar op de barricade
Eenzaam bij de eerste dageraad

Ik moest leven, jullie sterven
Vergeef me dat het zo moest zijn
Dit verdriet is niet te delen
Deze wond doet altijd pijn

En hun schaduw achter 't venster
En hun schaduw op de grond
Lege stoelen, lege tafels
Waar wij sloten ons verbond

Was het alles waard te sterven?
Dat 's een vraag die dringt en dwingt
Lege stoelen, lege tafels
En geen vriend die ooit meer zingt