Uppi í risinu sérðu lítið ljós,
heit hjörtu, fölnuð rós
Matarleifar, bogin skeið,
undan oddinum samviskan sveið

Þau trúðu á draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu þau
Fingurnir gældu við stálið kalt,
lífsvökvann dælan saug

Draumarnir langir runnu í eitt,
dofin þau fylgdu með,
sprautan varð lífið, með henni gátu breytt
því sem átti eftir að ske

Uppi í risinu lágu og ófu sinn vef,
óttann þræddu upp á þráð
Ekkert gat skeð því það var ekkert ef,
ef vel var að gáð

Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía

Trúðu á draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu þau
Rómeó - Júlía

Þegar kaldir vindar haustsins blása,
naprir um göturnar,
sérðu Júlíu standa, bjóða sig hása
í von um líf í æðarnar

Því Rómeó villtist inn á annað svið,
hans hlutverk gekk ekki þar
Of stór skammtur stytti þá bið
inni á klósetti á óþekktum bar

Hittust á laun , léku í friði