ELISABETH
Wat zou ik jou graag willen zijn
In een dwangbuis niet in een korset
Zij snoeren slechts jouw lichaam vast,
mij wordt de ziel gebonden
Ik leverde strijd
en heb alles gedurfd
En wat heb ik bereikt?
Niets, niets cht niets!
En het enige antwoord,
lijkt de waanzin
En de enige redding,
is de val
Hoe lokt mij de afgrond
't Liefste liet ik mij nu vallen
Waarom huiver ik voor de sprong?
Was ik maar niet voorbestemd
Elisabeth te zijn
Dan was ik als Titania
die enkel glimlacht als men zegt:
Ze is geschift
Ik dans op het koord
en de angst maakt me ziek,
want kijk ik omlaag
dan zie ik,
Niets, niets, cht niets!
Ik ga tastend verder
met zoekende tred
en word almaar banger voor het
niets, niets, cht niets!
Waanzin zou mij waarschijnlijk
pas bevrijden
Maar voor waanzin
mis ik de moed
Ik laat me niet kennen
en hou me maar groot
Alsof mijn leven meer
dan leugens,
en pijn in zich droeg
Als was "niets niets, cht niets"
genoeg