Je had een vrouw, een huis,
Je had je eigen leven
Maar het bleek een weg die doodliep,
Je bent weer teruggegaan
Je loopt weer door de stad
Waar alles is begonnen,
Probeert het te vergeten,
Niet stil te blijven staan
De vrienden in het caf,
Ze zijn niet veel veranderd
De ene is wat dikker
En de ander is getrouwd
Je lacht alleen niet meer
Om al hun flauwe grappen
Zij bleven ouwe jongens,
Jij werd alleen maar oud
Je voelt je als een slak
Op wie het leven zout legt,
De last van het verleden
Weegt loodzwaar op je rug
Een parelmoeren schelp
Vol jeugdherinneringen,
En durf je niet meer verder,
Dan kruip je daarin terug
Je wilde toch vooruit,
Je wilde naar de vrijheid,
Maar het werd een kale kamer
Voor veel te veel verhuurd
Je nam een meisje mee,
Het leek net weer als vroeger,
Maar eigenlijk wou je slapen
Hou eindelijk eens op
Te zeuren over vroeger
Degene die steeds omkijkt,
Die valt op zijn gezicht
Je bent alleen maar bang
Voor wat er nog kan komen
Dat kan zoveel niet wezen,
Hou nou je mond eens dicht
Toch wil je het overdoen,
Maar waar moet je beginnen?
Je hebt te vaak geaarzeld,
Te vaak verkeerd beslist
Je bent alleen verdwaald,
Het bos is groot en donker,
De kruimels brood verdwenen