Fantine
Eens toonden mannen
Zich je vriend,
Met de stem aangenaam,
Met het woord jou behangend
Eens was de liefde groots en blind
En de wereld een lied
En het lied klonk uitdagend
Maar op een dag
Ging alles mis
Mijn droom,
De hemel was nog blauw
En mijn bestaan
Vol hoop en leven
Een liefde die nooit sterven zou
En God die alles zou vergeven
Toen was ik jong en onbevreesd
Nog niet van werkelijk
Doordrongen
Het leven was een zorgeloos feest
De wijn geproefd
Het lied gezongen
Maar de tijger in de nacht
Gromt als ingehouden donder
Als hij hoop aan stukken scheurt
En jouw droom tot schande maakt
Een zomer heb ik hem geloofd
Hij sliep naat mij
't Was als een wonder
Hij heeft mij
Van m'n jeugd beroofd
't Werd herfst,
ik ben alleen ontwaakt
En in mijn droom haalt hij zijn bruid
Nog steeds wil ik hem alles geven
Niet alle dromen komen uit
Niet iedere storm
Kun je overleven
Mijn droom zo anders dan de hel,
Waain ik ben gedoemd te leven,
Waarin geen enkele hoop
Meer gloort
Het leven heeft
Mijn droom vermoord