Hij wist onmiddellijk dat ik het was de enige minnaar, de ware
Zo stond hij daar naast me hij pakte mijn glas
En zei hier zat je dus al die jaren
Ik vroeg heel kortaf of hij vaak ruzie kreeg
Maar dat kon hem niet zo veel schelen
Hij knoopte mijn jas dicht, mijn glas dronk hij leeg
En zei kom maar mee, we gaan spelen
Hij rende de kroeg uit, hij sleurde me mee
De stad door, op weg naar zijn woning daar zette hij mij op zijn bed
En hij zei "wie stil is krijgt een beloning"

En toen ging het licht uit en is het geschied het leek als vanzelf te gaan
Ik vroeg hem na afloop, hoe heet je wel niet maar hij zei alleen kijk me
aan
Luister want ik heb de pest, aan vaagheid
Waarom blijven wij niet altijd altijd bijelkaar zeg daar maar eens wat op

Alles werd anders, mijn flat moest verkocht en plotseling woonden we samen
Hij had een servies en een kat uitgezocht en luxaflex achter de ramen
Opeens zat ik 's zondags bij ma op de thee hij nam me op sleeptouw naar
Rome
En als ik wou roepen "'k ga niet meer mee" dan wist ie dat steeds te
voorkomen
Luister want ik heb de pest, aan vaagheid
Waarom blijven wij niet altijd altijd bijelkaar zeg daar maar eens wat op

Het is nooit gestopt en het gaat nog steeds door
Zo werkt het, hij blijft me verbazen
Geen tijd om te denken, daar zorgt hij wel voor
Een storm die blijft razen en blazen
Maar als ie 's nachts naast me ligt weerloos en klein
Dan llijkt hij zijn taak neer te leggen
Dan kan hij zo breekbaar zijn als porselein dan mag ik soms ook nog wat
zeggen
Luister want ik heb de pest, aan vaagheid
Waarom blijven wij niet altijd altijd bijelkaar zeg daar maar eens wat op