Han Martin han sett bortmed glaset og sjer
På følket som rek ætti veia
Han stappe I pipa med Tiedemanns Gul
Mens følket rek gæli leia
No fløtte dem vekk
Med koffert og sekk
No fløtte dem vekk
Det står tomt bortpå Lund og på Heia
Suddeli-diddl-daddl, suddeli-diddl-daddl
Suddeli-diddl-daddl-do
Suddeli-diddl-daddl, suddeli-diddl-daddl-do
Suddeli-diddl-daddl, suddeli-diddl-daddl
Suddeli-diddl-daddl-do
Suddeli-diddl-daddl, suddeli-diddl-daddl-do
Han Martin han minns da han rydda sæ tomt
Svingen skull navnet vårrå
Og her var det leven mens ungan var små
Men stusslig når ungan mått fårrå
Han sett for sæ sjøl
Han e gammel og støl
Han sett for sæ sjøl
Kanskje dreg dem'en vekk no I'mårrå