Fjöllin hafa vakað,
í þúsund ár
Ef þú rýnir inn í bergið,
sérðu glitra tár
Orð þín kristal tær
drógu mig nær og nær
Ég reyndi að kalla á ástina,
sem úr dvalanum reis í gær

Þú sagðir mér frá skrýtnu landi,
fyrir okkur ein
Þar yxu rósir á hvítum sandi,
og von um betri heim
Ég hló, þú horfðir á,
augu þín svört af þrá
Ég teygði mig í himininn,
í tungliðreyndi að ná

Sá er talinn heimskur,
sem opnar sína sál
Ef hann kann ekki að ljúga,
hvað verður um hann þá
Undir hælinn verður troðinn,
líkt og laufblöðin smá
Við hræðumst hjarta hans
og augun blá