Flaumen går,
I Noreg er vår,
Bjørka sprett I dalom
Dølakar
Traust og hard
Rydjer ferdregard
Sjå kor det losnar I alle liom,
Skreda fer etter bergesidom
Flaumen går,
I Noreg er vår,
Og dølan' er det som rår

Frå fjellet rinn
Ein bekk så linn
Mellom stuv og steinar
Av bekker små
Det vert ei å,
Fagrast du skal sjå
Høyr kor det I vatnet susar,
Høyr kor det I fossen brusar!
Flaumen går,
I Noreg er vår,
Og dølan' er det som rår

Lita å
Kan du forstå
Kor ho fekk slikt mæle?
Bekk som rann
Er vaksen mann
Stans han, om du kan
Ingen mann kan straumen vende
Tømmer og hus det set han på ende
Flaumen går,
I Noreg er vår,
Og dølan' er det som rår

Bykar stram
På gata går fram,
Trur han skal oss lære
Men ikkje eg
Fær støkk av deg,
Sjølv eg rår min veg
Bøndan' er ikkje lenger mjuke,
Husbondsretten, han vil me bruke
Retten er vår,
Skulda er dår
Å lyde Noregs kår

Om seint me kjem,
Så er det med klem
Me vil garden rydja
Bondemål,
Kvast som stål,
Gjev ikkje lenger tol
Norsk mål vil me I Noreg hava,
Ikkje lenger med dansken kava
Bondemål,
Kvast som stål,
Gjev ikkje lenger tol

Blankt som gull
Og mjukt som ull
Er det norske målet
Som sol på fjell,
Som blome-tjeld,
Som fuglesong om kveld
Tusen års rot det hev I landet,
Tusen år til så skal det stande
Flaumen går,
I Noreg er vår,
Og dølan' er det som rår

Sumar-sol
Skin på jord,
Så jonsok-blomen laver!
Læt frå koll
Lur over voll,
Og dølan' slær på skjold
Av skal ho hivast lurve-hetta!
Gullhjelm lyser I morgon-gletta
Læt frå koll
Lur over voll,
Og dølan' slær på skjold

Harald verk
Fjellbonde sterk
Gjer no andre gongen
Gamalt grjot
Av kjemperot
Endå hev manndom og mot
Kome alle, ver med på ferda,
Så skal det spørjast I vide verda,
At Noregs mann
Gjekk på og vann
Atter sitt eige land