Je vroeg op een avond wat me nog bijstond
Van onze ontmoeting, die allereerste keer
Ik zat op de bank een beetje te zappen
En zei onverschillig: "Dat weet ik niet meer"
Toen, dwars door de puinhoop van nieuwe clips en quizzen
Die avond weer terugkwam, geheel onverwacht
Hoe je eruit zag ben ik vergeten
Maar niet dat je binnenkwam en ik dacht

Natuurlijk, zo kom je binnen
Wie gelooft in de liefde
Kent het juiste moment
Toont onschuld en schoonheid
Zonder te schromen
Die is volkomen natuurlijk

Je vroeg laatst in bed, je hoofd op mijn schouder
Wat ik nog wist van die allereerste keer
Ik probeerde te lezen, bladzijden geleden
En mompelde slaperig: "Dat weet ik niet meer"
Maar onder de dekens werd mijn lichaam klaarwakker
Ik pakte jouw hand, mijn gids in de nacht
Meer weet ik niet, ik was onzeker
Liet me leiden door jou, en ik dacht

Natuurlijk, zo laat je binnen
Wie vertrouwt op de liefde
Kiest het juiste moment
Zoekt lust en begeerte
Zonder te schromen
Vindt dat volkomen natuurlijk

Natuurlijk
Liet ik je staan
Vergat ik te troosten
Keek ik vreemd op als je vroeg
"Hou je van mij"
Toen ik eens op een nacht
Vol zelfmedelijden
Diezelfde vraag snikte
Was ik niet eens verrast
Toen je zei: "Ja, natuurlijk"

Ik lag in 't ziekenhuis, na een operatie
Tripte op morfine in de grip van de pijn
Ik gleed naar beneden, in een tomeloze afgrond
Ik dacht: als ik dood moet, laat dit het dan zijn
Ik liet mezelf gaan, niet eens ontevreden
Liep ik mee met de dood en passeerde een brug
Ik wist niet waar je was, ik wilde je roepen
Maar ik had geen stem meer, ik kon niet terug

Natuurlijk kwam jij binnen
Wie zich laat leiden